“A journey of a thousand miles begins with a single step!” – Chyba większość z nas zna to powiedzenie, które choć wydaje się niezwykle proste i wymiętolone do znudzenia przy wielu podróżniczych fotkach, to jednak zawiera prawdę naprawdziwszą. Miejsca
i sytuacje, w których się znalazłam, i które odmieniły moje życie na zawsze, mają swój zalążek własnie w tym jednym kroku postawionym w 2014 roku. Jeśli mam być precyzyjna, to mój palec wskazujący właściwie zrobił robotę, bo żeby wyslać aplikację
do programu Au Pair in America, w dobie Internetu, decyzje i pierwsze kroki
to najcześciej pierwsze kliknięcia, czyż nie?

Tak, jak już wspomniałam w sekcji “About me” czegoś brakowało mi w życiu, choć przecież ukończone studia i pierwsza praca w banku mogłyby wydawać się całkiem poukładaną i prawą ścieżką, z której niekoniecznie trzeba uciekać. Poza tym 25 lat
i zrywanie się z “bezpiecznej” pozycji dla jakiejś tam zagranicznej przygody? Cześć z Was powie, oczywiście, że tak! Żyje się raz! ALE, czytałam wiele wypowiedzi na forach
i grupach, co prawda nie przed wyjazdem, bo mój wyjazd zależał tylko od moich odczuć
i opinii. Wiem jednak, że czasem nawet zakiełkowane ziarnko naszych pomysłów jest wciśnięte w grunt przez opinie innych, a jeszcze bardziej przez oczekiwania społećzeństwa – bo to już trzeba spoważnieć i zająć się pracą i odkładać na emeryturę. Ja, na szczęscie o swojej decyzji poinformowałam głównie moją rodzinę, i to też na raty..:),
a później najbliższych znajomych, z których raczej nikt nie twierdził, że oszalałam.
Ok, STOP, wiem o czym część z Was teraz myśli – w dzisiejszych czasach jest tyle opcji
i olbrzymia liczba osób podróżuje i jest to tak powszechnie, więc co ja tu wyjaśniam? Uwierzcie, schematy mają się dobrze. To co czułam bylo jednak silniejsze, a w głowie miałam – jak nie teraz, to kiedy? Teraz myślę – czemu nie wcześniej?

Mój post nie ma na celu wysłania Was wszystkich za granicę albo rzucenia pracy, czy też ucieczki z domu 🙂 Chcę Wam  tylko powiedzieć, że wiele limitów jest w Waszych głowach, tak jak były i w mojej. W najlepszym wypadku w pewnym momencie, gdy osiągniesz punkt kulminacyjny, powiesz sobie “dość” i dasz się ponieść nieodkrytym pragnieniom albo najprościej rzecz biorąc, tym wymarzonym. Jednym z wielu moich pragnień była chęć poznania świata, dusiłam się w miejscu w którym byłam, nie czułam się do końca spełniona, a do tego czas zaczął biec tak szybko, że musiałam coś w końcu zmienić.

Dzisiaj, nie wszystko co sobie w życiu wymarzyłam jest spełnione, ale czuję, że jestem na właściwych torach. Pobyt w Stanach Zjednoczonych dał mi nową energię, wiele fantastycznych przygód, możliwość poznania ludzi z całego świata. Czuję, że nauczyłam się tak wiele, a świat jest tak naprawdę na wyciągnięcie ręki dla każdego z nas. Trzeba znaleźć w sobie chęć, trochę odwagi, ale też pasję.

Choć kraj, którym się nieziemsko zauroczyłam, w pewnym momencie “powiedział mi papa” wraz z końcem wizy po 2 latach bycia Au Pair i musiałam wrócić do Polski i żyć
z dala od tych spełniających się marzeń i mężczyzny, którego tutaj poznałam i który zdążył zająć specjalne miejsce w moim sercu, czułam że to nie jest koniec.

Dzisiaj piszę do Was z USA, bo nasza miłość wygrała. Determinacja, cierpliwość
w oczekiwaniu na wizę narzeczeńską, o której też Wam trochę opowiem później, sprawiły że Stany Zjednoczone stały sie moim drugim domem.

Blog ten będzie miejscem, gdzie zamierzam wyklikiwać następująco:

Co tutaj lubię, czego nie lubię, co myślą o Polakach Amerykanie? Jak wygląda życie międzynarodowej pary? Na czym polegał program Au Pair, w którym brałam udział? Jak wyglądał prcoes wizy narzeczeńskiej? Jak wygląda tutaj życie codzienne? Opisywanie moich podróży małych i dużych.. a także przemyślenia, tak jak ten pierwszy post, który podsumuję tak:

ŻYCIE JEST ZA KRÓTKIE, ŻEBY BYĆ NIESZCZĘŚLIWYM/W NIEWŁAŚCIWYM MIEJSCU. Jeśli masz szansę, zmień to! TERAZ!*

*nie staram się tutaj być mówcą motywacyjnym. Piszę szczerze z serca, z doświadczenia, z niekiedy zaciskających gardło decyzji, które raz podjęte wyszły na dobre!